Na  15 jongens, 4 kikkers & ik, Het jongensboek en Help, ik kan niet kiezen! verschijnt nu het vierde deel over Ruby waarin haar tienerproblemen en alle gevoelens die daarmee gepaard gaan opnieuw centraal staan.
Ruby heeft eindelijk gekozen voor Noel. Ze geeft de lezer haar visie van wat een echt vriendje moet zijn en vertelt vervolgens hoe een meisje hem volgens haar moet behandelen. Daarin is ze behoorlijk fanatiek. Ruby heeft het gevoel dat Noel haar echte vriendje is. Tot hij naar New York vertrekt. Na een tijdje laat hij niets meer van zich horen (zelfs niet op haar verjaardag) op twee bizarre gedichten na. Terug thuis gedraagt Noel zich steeds vreemder en Ruby twijfelt aan hun relatie. Ze zoekt steun bij Gideon, de broer van een vriendin.
Lockhart beschrijft de dramatische gebeurtenissen nog steeds met veel gevoel voor humor. Je voelt als lezer dat Lockhart gegroeid is in haar schrijven. Ruby wordt volwassener en evolueert wel degelijk. Het inmiddels zeventienjarige meisje twijfelt nog vaak aan zichzelf en haar zelfbeeld is nog steeds niet altijd even positief, maar ze bijt meer van zich af en ook haar paniekaanvallen komen minder vaak voor. De auteur geeft belangrijke lessen mee zonder moraliserend op te treden. Vanuit haar fascinatie voor film en haar wens om toegelaten te worden tot de filmacademie, ondervraagt Ruby haar vrienden met haar nieuwe videocamera over liefde, vriendschap en populariteit. Daaruit komen verrassend grappige maar vooral boeiende antwoorden zoals ‘liefde is als je iemand anders de macht geeft om je te vernietigen, en erop vertrouwt dat hij dat niet zal doen’. Ruby vraagt steeds dieper door, waardoor haar gefilosofeer wel eens ingewikkeld, maar vooral heel realistisch overkomt. Ruby’s vragen zetten aan het denken.
Haar neurotische lijstjes, schrijfsels en voetnoten tussendoor leggen haar oprechte, maar toch vaak ook absurde gevoelens bloot. Net als in het leven van elke tiener staat haar eigen persoontje centraal en tellen alleen zij en haar gevoelens. Toch voel je sympathie voor dit grappige, af en toe labiele, maar realistische meisje.
Toch trapt Lockhart in de val van overdaad aan problemen. Haar vader huilt het hele verhaal door over de dood van zijn moeder. Hij wentelt zich in zelfmedelijden waardoor haar bazige, dominante moeder ontploft en er een hevige ruzie ontstaat. Ruby’s moeder vlucht weg van haar gezin. Dit alles wordt nogal oppervlakkig behandeld en komt vaak ongevoelig over. Over de dood van haar oma zegt Ruby: ‘Ze was nog niet zo heel erg oud, 72, maar ze had een poosje geleden een operatie aan haar voet gehad die maar bleef ontsteken, en op de een of andere manier raakte haar bloed vergiftigd en bla, bla, bla, ik begreep het niet echt, maar uiteindelijk ging ze eraan dood.’ Het lijkt alsof de auteur nog vlug enkele problemen in haar verhaal wil integreren om het geheel boeiend te houden terwijl Ruby’s leven zelf al een waaier aan mogelijkheden biedt.
De vraag wat er aan de hand is met Noel blijft tot het einde onbeantwoord wat de spanning ten goede komt. De toon wordt ernstiger wanneer blijkt waarom Noel al die tijd niks van hem liet horen en zich de laatste tijd zo raar gedroeg. In New York heeft Noel voor zijn ogen de vriend van zijn broer zien sterven. De jongen werd aangereden door een auto. Ruby leert dat niet alles rond haar draait en steunt haar vriend in zijn verdriet. Dit verhaalgegeven wordt niet uitgebreid beschreven, maar de shock is daardoor niet minder groot.
Dit vierde boek over Ruby heeft net als de vorige drie delen een kinderachtige, herkenbare omslagillustratie. Ruby heeft een vriendje en kijkt dan ook dromerig naar boven met rondom haar knalrode hartjes tegen een blauwe achtergrond. Dit doet vermoeden dat dit boek er eentje van twaalf in een dozijn is, terwijl Lockhart wel degelijk iets te vertellen heeft.
De originele kaft daarentegen oogt volwassener, serieuzer en realistischer. Opvallend is ook dat de ene kaft een meisje met blonde haren toont en de andere omslag een meisje met bruine haren.
De verbale Ruby is een heel typerend personage waar veel tienermeisjes zich in kunnen herkennen. Haar gedrag, gevoelens en gedachten zijn uit het leven gegrepen. [Emilie Vanpeteghem]

Ruby tobt over haar vriendje die niets laat horen vanuit New York (zelfs niet als ze jarig is), haar geringe zelfbeeld, haar depressieve vader en haar dominante moeder. Vanuit haar fascinatie voor film en om toegelaten te worden tot de filmacademie, ondervraagt ze haar vrienden met de videocamera over liefde, vriendschap en populariteit. Zeventien hoofdstukken met cryptische titels, dagboekfragmenten met toelichtende voetnoten en vele lijsten. Vierde deel (los te lezen, maar prettiger als totaal) na '15 jongens, 4 kikkers en ik', 'Het jongensboek' en 'Help, ik kan niet kiezen!'*. De inmiddels 17-jarige Ruby wordt volwassener en beseft ze dat 'het echte leven minder aantrekkelijk is dan het in de film lijkt', en dat de keuze tussen twee vriendjes 'liefde en pijn, of veiligheid en verveling' betekent. Humor en zelfspot (je hoeft je niet in horizontale activiteiten te storten). Soms stijve spreektaal: waarom 'spruitje' als omschrijving van een 'loser', en 'debacle' in plaats van 'misser'? Geestig ik-verhaal in Amerikaanse setting (Seattle). Met foto-omslag. Vanaf ca. 13 jaar.