De schrijversanekdote is het zout in de pap van de literatuurgeschiedenis. Vermits die laatste almaar zakelijker wordt, is de heruitgave van Brouwers' anekdoteverzameling uit een eeuw Nederlandse literatuurgeschiedenis geen overbodige luxe. Ze verscheen voor het eerst in 1975. In deze nieuwe editie werden bijna alle hoofdstukken aanzienlijk uitgebreid en nieuwe hoofdstukken toegevoegd. Toch valt het op dat er weinig anekdoten over hedendaagse schrijvers in voorkomen en ook de Vlamingen wat in het vergeetboek blijven. Literaire zwaargewichten als W. Kloos, L. van Deyssel, L. Couperus, S. Streuvels, W. Elsschot, J.C. Bloem, W.F. Hermans, H. Mulisch, H. Claus en G. Reve krijgen een eigen hoofdstuk. Daarnaast zijn er afdelingen gewijd aan de gemeente van Tachtig, de generatie van Marsman ('Groots en meeslepend') en de vijftiger jaren. Minder verbrokkeld, en literairsociologisch interessant zijn de thematische hoofdstukken over de journalistiek, optreden in het openbaar en uitgevers. De paar duizend voorvallen die deze anekdotebijbel bevat, zijn voortreffelijk geëditeerd. De samensteller heeft zich beperkt tot schriftelijk overgeleverd materiaal, dat hij weergeeft in de versie van de oorspronkelijke verteller. Die wordt ook telkens vermeld, of er wordt via een nummer verwezen naar een uitvoerig bronnenregister. Een gedetailleerde inhoudstafel en een persoonsregister vergemakkelijken het opzoeken van anekdoten over een bepaalde figuur.

In de eerste plaats blijft het een boek om af en toe in te grasduinen en zich te verlustigen in de practical jokes, misverstanden, kleine kanten, ijdelheden, gevatte replieken en verbazende gevolgen van alcoholgebruik die worden gememoreerd. "Ik houd erg van een mooi uitzicht buiten," zei Willem [Kloos], "maar ik moet er iets bij te drinken hebben." Uiteraard 'werkt' de anekdote het best als je de persoon over wie het gaat kent; sommige auteurs zijn intussen al onder het stof van de jaren verdwenen. Sommige anekdotes zijn heerlijk om te lezen, soms alleen al door de manier waarop ze worden verteld, maar werpen nauwelijks licht op het karakter van de geportretteerde. Een alternatieve literatuurgeschiedenis kan het boek niet worden, tenzij als relativering van het gestroomlijnde, academische en al te ernstige discours over 'het literaire veld'. Toch zegt de anekdote vaak meer over het schrijverschap van de betrokkene dan je zou denken. Om er één mooie te citeren: de huisknecht Jan Arends bestond het eens "de jour van een zijner voorname werkgeefsters op te luisteren met de mededeling dat mevrouw Die-en-die net had opgebeld om te vragen of de positie van huisnaaister nog vacant was -- de naam was in dit geval die van een dame van wie de meeste aanwezigen wisten of vermoedden dat de heer des huizes in het geniep een verhouding met haar had." [Erik de Smedt] Verberg tekst

De eerste druk van deze kostelijke verzameling schrijversanekdoten uit de periode 1880 tot heden verscheen in 1975. In 1983 volgde een ongewijzigde herdruk. In de inmiddels verstreken kwarteeuw hebben vele publicaties het licht gezien die nieuwe anekdotes over oude schrijvers bevatten, en zijn nieuwe generaties auteurs opgestaan wier handel en wandel voor de aanvoer van verse waar heeft gezorgd. Ten gevolge hiervan is de verzameling aanzienlijk groter geworden. Brouwers baseert zich steeds op gedrukte bronnen: aan het slot van elke anekdote staat tussen vierkante haken een cijfer dat verwijst naar het alfabetische bronnenregister. Dit telt vanaf de derde druk maar liefst 609 nummers, ruim twee maal zoveel als in de voorgaande editie. De anekdotes zijn min of meer chronologisch gegroepeerd, met als eerste het verhaal van Frans Erens over Kloos en Boeken, en als laatste Maarten 't Hart over Deelder. Koploper wat literaire anekdotiek betreft is Lodewijk van Deyssel, gevolgd door Gerard Reve en A. Roland Holst. Paperback; kleine druk. Deze vierde druk is een ongewijzigde herdruk van de sterk uitgebreide derde. Verberg tekst